٭ از اهالی ديروز بود و نگاهش پر بود
از لبخندی همواره جاری
هميشه جايی بود پشت فاصله‌ها
و دور بود
تنها به اندازه دری رو به باغ خاطره

و غروبی از يک زمستان دور
ميان نفس‌های مه گرفته
و گام‌های مردد يک مرد
در سراشيب ميدان آرزوهای يخ بسته
کوله‍‌اش را برداشت و پشت پرچين خواب‌ها گم شد
نوشته شده در ساعت 2:53 AM توسط مرد بارانی