٭ توی اتاق انتظار مردی طومار دردهايش را مرور می کرد
و نمی دانست چگونه می توان همه دردهای يک انسان را به ترتيب اولويت روی کاغذ نوشت
توی اتاق انتظار نگاههای پريشانی به ديوارها بود و زنی زيبا از ميان قابی قديمی تمام دردهای مرد را به سکوت می خواند.
چيزی مثل يک مه يا آرزويی وهم آلود روی دردهای آدم ها ريخته بود و سکوتی سخت سنگين ميان قابهای مهتابی موج می زد.

هوا پر از رنگی سرد و سفيد است و من تنها خاطره ای دور را بياد می آورم از برف، سرماخوردگی، چادر گرم مادر و بوی آمپول و باز گرمای تن کسی که ديگر نيست.

توی اتاق انتظار مردی کتيبه دردهايش و خودش را به تاريخ می سپرد.
نوشته شده در ساعت 9:02 AM توسط مرد بارانی